Ένα θαύμα στη σχολική βιβλιοθήκη 2ου Γυμνασίου Αιγίου

Ήταν μια παράσταση που με άφησε άφωνη από συγκίνηση, θαυμασμό και καμάρι για τα παιδιά που μας έδωσαν την ψυχή τους εκείνο το βράδυ! Μια μουσική παράσταση διανθισμένη με ποιητικά και πεζά κείμενα αναγνωσμένα από αισθαντικούς εφήβους που μας καθήλωσαν κυριολεκτικά. 
 Τραγούδια εκτελεσμένα από ένα κορίτσι και ένα αγόρι μαγικά με συνοδεία μουσικής παιγμένης ζωντανά από εφήβους που απογείωναν εαυτούς κι εμάς.

Έλενα και Μάριος

Ένας συντονισμός απαγγελίας, μουσικής επένδυσης, τραγουδιού, μουσικών οργάνων και σύντομων ομιλιών/ παρουσιάσεων που θα ζήλευαν επαγγελματίες!

Ένας φωτισμός που έλουζε τρυφερά τις απαγγελίες των παιδιών με σεβασμό και γνώση. Μια ηλεκτρονική οθόνη στο βάθος της σκηνής που ενημέρωνε και συγχρόνως έτερπε με την καλαισθησία κι ευαισθησία της. 

 Μαρία, Βούλα,Σάκης

 Και όλα αυτά κάτω από την καθοδήγηση ενός φωτισμένου ζευγαριού εκπαιδευτικών-παιδαγωγών, του Σάκη Παπαδημητρίου και της Μαρίας Παναγιωτακοπούλου. 

Στο τέλος της παράστασης ήθελα ν' αγκαλιάσω και να φιλήσω όλους τους συντελεστές της, μικρούς και μεγάλους, για το αξέχαστο δίωρο που μου χάρισαν! Είπαν ότι τους τίμησε η παρουσία μου αλλά όλη η τιμή ήταν δική μου που με είχαν καλέσει ως την αγαπημένη τους συγγραφέα!

 ****

Ένα κείμενο που μου έστειλε η φίλη Αναστασία, η οποία καθόταν δίπλα μου εκείνη τη βραδιά:

Μελωδική γιορτή του βιβλίου

Δεν κοίταξα ούτε μια φορά το ρολόι. Κατά τις 10.45 μ.μ. που τελείωσε η εκδήλωση δεν ήθελα να σηκωθώ από την καρέκλα. Δεν ήθελα να ανάψουν τα φώτα για να μην προδοθούν τα βουρκωμένα μάτια. Ήμουν ακόμα καθηλωμένη με ένα χειροκρότημα κι ένα χαμόγελο στα χείλια.

Οι λέξεις είχαν αποκτήσει βάρος, σκιά. Οι νότες τούς είχαν προσδώσει τα χάδια τόσων χρόνων. Οι λέξεις ήσαν που τραγουδούσαν ή τα μάτια των παιδιών εφήβων; Ακόμα κι ο ποιητής Πάμπλο Νερούντα, που ευθύνεται για τα παραπάνω λόγια, δεν θα ήξερε να απαντήσει αν ήταν εκεί, στην αίθουσα εκδηλώσεων του 1^ου ΕΠΑΛ Αιγίου, το Σαββατόβραδο της 2^ης Απρίλη.

Μέρα γιορτινή του παιδικού –εφηβικού βιβλίου η 2^η Απριλίου, ημέρα των γενεθλίων του Δανού παραμυθά Άντερσεν, γιορτάζεται παγκοσμίως από την ΙΒΒΥ, τη διεθνή οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα. Τα δημόσια σχολεία της δευτεροβάθμιας πολύπαθης εκπαίδευσης και συγκεκριμένα το 1^ο ΓΕΛ, το 2^ο ΓΕΛ, το 2^ο Γυμνάσιο και το 1^ο ΕΠΑ.Λ. Αιγίου τίμησαν την ημέρα στο πρόσωπο της συγγραφέα παιδικών βιβλίων, Βούλας Μάστορη.

Δέκα λόγους για να διαβάζουν τα παιδιά και οι νέοι λογοτεχνικά βιβλία απαρίθμησε η συγγραφέας με απλό και από καρδιάς λόγο. Θαρρούσες ότι ήταν εκεί και δεν ήταν, γεμάτη συστολή, σαν ηρωίδα κάποιου από τα βιβλία της, που κάποιο χέρι την έβγαλε από τις σελίδες και την ανάγκασε να μας πει προφορικά όσα γράφει, μπροστά στον εκτυφλωτικό προβολέα. Εξάλλου το ‘πε και η ίδια «Καλύτερα να με διαβάζετε παρά να με ακούτε».

Ύστερα ήχησαν οι γλυκές φωνές αγοριών και κοριτσιών, απαγγέλλοντας αποσπάσματα από λογοτεχνικά κείμενα των γλωσσικών εγχειριδίων τους. Παρεμβάλλονταν μουσικά κομμάτια, διαλεγμένα ένα ένα σαν πολύτιμα πετράδια κρυμμένα στην άμμο από το Σάκη Παπαδημητρίου και τη Μαρία Παναγιωτακοπούλου –είμαι σίγουρη- και ερμηνευμένα από ερασιτέχνες, με μοναδικό, όμως, επαγγελματισμό, εφήβους. Ανατριχίλα στην μπαλάντα του ούρι. Μόκο στο «γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον». Ομαδικό σιγοψιθύρισμα στη γυναίκα του Καββαδία. Βιαστικό ενθουσιώδες χειροκρότημα από το ακροατήριο μετά από κάθε εκτέλεση, έτσι για να διώξει την ενοχή, γιατί τα ορθάνοιχτα μάτια των εφήβων -πρωταγωνιστών δεν δίσταζαν να μας κοιτάξουν κατάματα και να μας πουν αλήθειες.

Κι εκείνο το μουσικοφιλολογικό βραδινό ένιωσα ότι κάτι είχαν να μας πουν αυτά τα νέα παιδιά. Και μας είπαν πολλά. Χωρίς να μας κατηγορούν, χωρίς να μας ψέγουν, όπως κάνουμε εμείς οι ενήλικοι με αυτούς. Μας τα ψιθύρισαν απλά για να τα καταλάβουμε, για να θυμηθούμε ότι ήμασταν κι εμείς κάποτε έφηβοι και κάναμε όνειρα σαν κι αυτά. Δεν μας ρώτησαν γιατί προδίδουμε καθημερινά τα όνειρά τους. Όχι, το έκρυψαν πίσω από τους στίχους και τις λέξεις, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα αφοπλιστική σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης.

Ένιωσα, σαν ακροατής την ανάγκη να συγχαρώ τους διοργανωτές, γράφοντας αυτές τις αράδες. Για το καλλιτεχνικό ζευγάρι οι έπαινοι είναι περιττοί, καθώς τα έχουν πει εδώ και χρόνια όλα με τη δουλειά τους. Τελειότητα στην οργάνωση, άψογη εκτέλεση των μουσικών κομματιών, άριστη καθοδήγηση στην απόδοση των λογοτεχνικών αποσπασμάτων, προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια.

Ανάδειξαν το ρόλο της σχολικής βιβλιοθήκης πάνω απ’ όλα. Πέρασαν το μήνυμα της ημέρας, «Το βιβλίο θυμάται». Γιατί, το βιβλίο, σκέφτομαι, κουβαλά όλη τη μνήμη της ανθρωπότητας, κι εκείνο το Σαββατόβραδο των γενεθλίων του μεγάλου παραμυθά, αλλά και όλων των παραμυθάδων εγχώριων και ξένων, παλιών και σύγχρονων, ζήσαμε όλοι μαζί το καρδιοχτύπι των δημιουργών, των ποιητών, εκείνων που έχουν τόσα να μας πουν μέσα από τα έργα τους.

Τα παιδιά κατάφεραν, με την καθοδήγηση των καθηγητών τους, να μας ταξιδέψουν. Μας πήραν μαζί τους, βαρύ φορτίο, εμείς τώρα πια, στις γεμάτες άνοιξη και ελπίδα πλάτες τους. Να ‘ναι καλά και να μας ταξιδεύουν σε εκείνους τους κόσμους που τους τάξαμε, αλλά δεν κατορθώσαμε να τους χαρίσουμε.

Αναστασία Ευσταθίου

Απρίλιος 2011