Όλα τα παιδιά είναι θαύματα

Στις επισκέψεις μου σε σχολεία και βιβλιοθήκες επιβεβαιώνεται κάθε φορά η πεποίθησή μου ότι τα παιδιά είναι θαύματα που περιμένουν να τ' ανακαλύψουμε. Μερικά τολμούν και παίρνουν μόνα τους την πρωτοβουλία να μας εμφανιστούν. Σε κάθε περίπτωση εμείς οι μεγάλοι είμαστε υπεύθυνοι είτε για την ανακάλυψη των κρυμμένων θησαυρών είτε για την ενθάρρυνση αυτών που μας αποκαλύπτονται. 
   Προσωπικά, ως παιδί υπήρξα τυχερή στα γραπτά μου, διότι κανένας δάσκαλος δεν επενέβη στον τρόπο που έγραφα τις εκθέσεις και πάντα με ενθάρρυναν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Μόνο μια φορά στην έκτη δημοτικού, όταν έφερα στο δάσκαλο ένα ποίημα που έγραψα σε μια στιγμή που, όπως είπα, "κάποιος μου το είπε στο μυαλό μου", διέκρινα ένα περίεργο χαμόγελο που προσπαθούσε να κρυφτεί κάτω από το παχύ μουστάκι του. Με έβαλε και το διάβασα στην τάξη, αλλά εκείνο το περίεργο χαμόγελο με στοίχειωσε κι έκτοτε δεν έφερα ποτέ σε τάξη ποίημα.
   Γιατί τα θυμήθηκα αυτά; Διότι στα χέρια μου έχω δυο γραπτά που μου έστειλε η καθηγήτρια του 1ου Γυμνασίου Λαυρίου, Μπερέτη Μαρία. Ανήκουν σε μια μαθήτριά της, την Ηρώ Τσακίδη. Το ένα είναι παραμύθι, 4 παράγραφοι όλοι κι όλοι που όμως καταφέρνουν κι ακυρώνουν το θάνατο, και το δεύτερο είναι μια σκέψη, σε μια παράγραφο όλη κι όλη, που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι μια έφηβη της Β' γυμνασίου θα μπορούσε να κάνει. Σας παραθέτω μονάχα την τελευταία της πρόταση:
"Αλλά αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν ο κόσμος που ζούμε είναι πιο σκοτεινός από τις σκιές που φοβόμαστε;"