Οπωσδήποτε είναι τραγικά δύσκολο να συνεχίζεις το δρόμο για πρώτη φορά μόνος, αλλά όσοι το έχουν κάνει λένε πως το συνηθίζεις και ίσως το απολαμβάνεις από κάποια στιγμή και μετά. Δεν ξέρω αν θέλω να το συνηθίσω ή (ακόμη χειρότερα!) να το απολαμβάνω. Μου φαίνεται σαν προδοσία. Αλλά, πάλι, και ο θάνατος δεν είναι ένα είδος προδοσίας; αντιλέγω στον εαυτό μου.
3 σχόλια:
"Όταν χάνεις κάποιον πολύ αγαπημένο σου, κάποιον που αγαπάς πιο πολύ κι από τον εαυτό σου, έχεις δυο επιλογές: είτε πεθαίνεις κι εσύ μαζί του, είτε παύεις να φοβάσαι το θάνατο. Η Ναυσικά επέλεξε το δεύτερο. Κι όπως ο φόβος του θανάτου, είναι η μεγαλύτερη σκλαβιά κι η πιο σκοτεινή φυλακή για τον άνθρωπο, η Ναυσικά με το χαμό του αγαπημένου της ένιωσε να απελευθερώνεται. Ήταν οδυνηρή ελευθερία, αλλά ήταν ελευθερία. Έτσι ο Γιώργος, με το μικρό πέρασμά του από τη ζωή της και με το θάνατό του, την απελευθέρωσε από κάθε προηγούμενο ρύπο αλλά και από την αβάσταχτη οδύνη του προπατορικού αμαρτήματος, τη θλίψη του εφήμερου, την απελπισία της θνητότητας. Ήταν γι αυτήν, όχι απλά ένας άγγελος, όπως πίστευε μέχρι τότε, αλλά ο ίδιος ο Χριστός."
Αγαπητή κ. Μάστορη,
καταλαβαίνω και σέβομαι το πένθος σας λόγω του θανάτου του άνδρα σας και
τη δυσκολία σας αυτή τη στιγμή να συγγράψετε, αλλά από συζητήσεις που κάναμε με φίλους, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως μάς είναι απαραίτητα τα βιβλία σας. Αν και δεν σάς είναι εύκολο, λοιπόν, να συγγράψετε αυτή τη περίοδο, δεν σάς ζητάμε να γράψετε "αμέσως", απλά μην αφήσετε την συγγραφή.
Σάς ευχόμαστε από καρδιάς, με τις επισκέψεις σας σε σχολεία να παίρνετε δύναμη από τα παιδιά και τους εφήβους!!!
Καρατζομπάνη Χριστιάννα (μαθήτρια από το Ράλλειο Γυμνάσιο Πειραιά).
Ο χρόνος,αυτός ο αδυσώπητος κλέφτης της ζωής μας, απαλαίνει, λέει, την απώλεια των αγαπημένων μας με το πέρασμά του. Περιμένω,λοιπόν. Μέχρι τότε παρηγορούμαι με τα μηνύματά σας. Να είστε καλά!
Δημοσίευση σχολίου